Misje

Posiadamy polską prowincję, placówkę w Rzymie - zarząd generalny, oraz placówki we Francji i w Tanzanii. Mniejsze placówki są na Filipinach i Ukrainie.

Rozwój Regionu w Tanzanii

Kapituła Generalna w 1963 r. podjęła uchwałę o rozszerzeniu działalności Zgromadzenia na terenach misyjnych. Wymiernym efektem tego postanowienia było zainicjowanie pracy misyjnej w Tanzanii, gdzie w 1972 r. utworzono pierwszą placówkę w Kilimarondo. Siostry zajmowały się pielęgnacją chorych, prowadziły przedszkole oraz  przygotowywały dziewczęta i kobiety do życia, ucząc podstawowych prac związanych z prowadzeniem domu. Już w 1976 r. w Nanjota powstała kolejna placówka misyjna o podobnym charakterze działalności rozszerzonym o niewielki szpital (Dyspensara) z oddziałem porodowym.
Duże zainteresowanie apostolską pracą, jaką rozwinęło Zgromadzenie doprowadziło do otwarcia w 1990 r. Nowicjatu dla afrykańskich dziewcząt zgłaszających chęć wstąpienia do nas. Stosunkowo liczny napływ powołań skłonił nas do wybudowania kolejnej stacji misyjnej – centrum formacyjnego w Chikukwe, które poświęcono w 1998 r.
Wzrastająca liczba sióstr pozwalała na dalszą ekspansję apostolską, tym razem w centralnej części Tanzanii. W 2000 roku zakupiono dom w Dar Es Salaam (nieformalna stolica Tanzanii, miasto nad Oceanem). Najpierw zaadoptowano go na klasztor, a następnie rozbudowano i poszerzono, dając w ten sposób możliwość otwarcia w 2005 roku przedszkola, które swoją opieką obejmuje około 100 dzieci. W latach 2004 -2010 nasze siostry pracowały takze w Instytucie Teologicznym Ojców Salwatorianów w Morogoro. W roku 2009 otworzyłyśmy w północnej Tanzanii, w Mwandze, nową placówkę; kolejną w 2012 roku w Kilomeni (również na północy). Siostry pracują tam w szkole, względnie w internacie, w przedszkolu i w parafii.

Coraz większa liczba domów i rozszerzenie działalności na duże odległości wymaga właściwej sobie organizacji administracyjnej, stąd powstanie Regionu, z własnym Statutem i siedzibą w Chikukwe - naszym głównym domu.

Apostolskie zadania w Afryce

W roku 2014 w Tanzanii pracowało: 5 europejskich misjonarek, 71 sióstr afrykańskich, 9 nowicjuszek, 8 postulantek, wzgl. kandydatek.

Liczebność afrykańskiej wspólnoty sióstr stale wzrasta, co daje nam możliwość efektywniejszego zaangażowania się w ewangelizowanie młodego kościoła afrykańskiego. Siostry na początku swojej formacji zakonnej otrzymują staranne i gruntowne wykształcenie, by potem móc oddziaływać wychowawczo i apostolsko na otoczenie. Pracują one w gospodarstwie domowym, uprawiają pole, zajmują się formacją religijną w parafiach, prowadząc grupy modlitewne i klub młodzieżowy. Prowadzą opiekę nad dziećmi w przedszkolach, udzielają pomocy medycznej w ambulatorium oraz przygotowują dziewczęta do życia, ucząc podstawowych umiejętności, jak szycie, gotowanie, utrzymywanie higieny.

Od roku 2008 zaczęłyśmy posyłać młode afrykańskie siostry na studia w Europie. Pierwsze siostry powróciły już po swoich studiach do Tanzanii i mogą dzięki swoim nowo zdobytym umiejętnościom pomagać w dobrym kształceniu naszych młodych sióstr w Tanzanii i w dalszym rozwoju naszego Zgromadzenia.

Ekspansja misyjna i spojrzenie w kierunku Azji

Na przestrzeni 40 lat naszej obecności w Tanzanii przezwyciężonych zostało wiele trudności. Zawsze Bóg prowadził. Aby nasza działalność w Afryce mogła się rozprzestrzeniać potrzeba jest nadal wiele modlitwy i cierpliwości. Niezbędna jest rodzima formacja naszych afrykańskich sióstr i pomoc finansowa z Europy.

W tym samym czasie naszą uwagę skierowałyśmy także na Europę wschodnia, gdzie od 1995 roku pracujemy na Ukrainie, od 1996 na Łotwie i od 2003 z przerwami na Białorusi.
W Europie zachodniej jesteśmy – oprócz Włoch (gdzie od 1970 roku mamy Dom Generalny i pracujemy w Klinice w Pompei) - także na Korsyce (od 2004 roku). Pracujemy tam głównie z Polakami (emigrantami), organizując im wsparcie oraz dając możliwość duchowego i religijnego rozwoju.

Od 2009 roku pracujemy także na Filipinach (w Manilii), gdzie przez pomoc dziewczętom i kobietom chcemy przenieść nasz charyzmat do Azji. Jak każdy początek wymaga to wiele odwagi, cierpliwości i ufności w Bogu.
Jesteśmy pewni, ze jeśli Bóg potrzebuje naszej wspólnoty, On sam będzie nas wspierał i da wzrost temu co zasialiśmy.